Standpunt: kwalijke onthullingen
‘Volg de wet. En breng uw collega-jagers niet in de problemen.’ Daartoe roept het HVV-bestuur op in het ledenmagazine van november 2020. Reden? Een resem kwalijke onthullingen.
Een jager dient altijd en overal de jachtwetgeving te volgen. Geen discussie mogelijk. En wie de regels niet respecteert, begaat een misstap, en dient bij een vaststelling van belastende feiten zijn verantwoordelijkheid te dragen.
Die boodschap lijkt misschien de evidentie zelve, of zou dat toch moeten zijn. Maar afgelopen maand bleek echter helaas– tot driemaal toe het tegendeel.
Eerst kwam het bericht uit West-Vlaanderen van illegaal uitgezette patrijzen en lokdieren in kooitjes. Een paar dagen later verscheen een nieuwsitem van een inbreuk van geloste wilde eenden in het zuiden van Antwerpen. En tot slot brachten de media het verbijsterende relaas van huiszoekingen in een jachthut in Rumst en Sint-Katelijne-Waver, waarbij Natuurinspecteurs naast veerklemmen en een karabijn met een geluidsdemper ook materiaal vonden om een boobytrap te maken, bedoeld om vossen te elimineren.
Moet het gezegd? Maar dat soort onthullingen doen de jachtsector op alle mogelijke manieren pijn, en geeft (politieke en activistische) tegenstanders op een veel te makkelijke manier extra munitie in het maatschappelijke debat.
Bovendien: wie doelbewust de wet niet volgt, handelt naast kwaadwillig ook egoïstisch, en brengt vaak zijn mede-jagers in de problemen. Zo mag door het gedrag van die ene jachtwachter in Veurne de volledige wildbeheereenheid waartoe hij behoort niet langer meer jagen op haas, patrijs en fazant tot eind juni 2021. Dat besliste Vlaams minister van Natuur, Zuhal Demir, op basis van artikel 23 van het Jachtvoorwaardenbesluit.
Is dat onrechtvaardig?
Indien niemand anders van de betrokken WBE op de hoogte bleek van de malafide praktijken, waardoor de groep niet aan zelfregulering kon doen, is dat inderdaad onrechtvaardig. En door 150 jagers te straffen, bestrijdt Demir kwaad met kwaad, en kiest ze voor een disproportionele aanpak die vooral onschuldigen treft, die een volledig jaar qua voorbereidingen in rook zien opgaan. Haar aanpak en stijl doet daarom denken aan een Romeinse keizer die eigenhandig –duimpje omhoog, duimpje omlaag– de strafmaat bepaalt. Niet bepaald een genuanceerde manier van werken. En niet bepaald een attitude die veel sympathie opwekt binnen de jachtsector.
Voor alle duidelijkheid: Hubertus Vereniging Vlaanderen zal als sectororganisatie altijd opkomen voor de belangen van zowel gegroepeerde als individuele jagers –en zal alles uit de kast halen om ongunstige wetgeving en onfaire beslissingen aan te vechten. Maar kern van de zaak blijft: sommige jagers sjoemelen en doen bewust aan faunavervalsing of handelen alsof de wet voor iedereen behalve henzelf geldt. En dat soort ergerlijke gedrag moet ophouden. Niet morgen, maar vandaag.
