Jagers die verwilderde katten vangen, moeten die gratis kunnen afzetten bij de asielen. Dat vindt de Hubertusvereniging. ‘Nu draaien onze leden op voor die kosten, en die kunnen in vakantieperiodes makkelijk oplopen door het massaal dumpen van huisdieren.’
‘Onlangs nog. Ik wandel in mijn revier en plots zie ik een kartonnen doos. Ik weet meteen hoe laat het is. Zes jonge katten erin. Gedumpt. Miauwend en hongerig. Dan een paar jaar terug: twee jack russels, vastgebonden aan een boom. Gelukkig kon ik die bij kennissen onderbrengen.’
Jan * beheert een jachtterrein tussen Tienen en Sint-Truiden, gelegen langs de steenweg. Zijn domein, een bosrijk gebied, grenst langs de baan. Een schoon stukje land, zegt hij zelf. Maar ook aantrekkelijk als dumpingplaats. Niet voor afval, gelukkig, maar voor huisdieren. ‘Elke zomer opnieuw, wanneer de vakantie begint en de mensen op reis vertrekken, merk ik een verhoogde aanwezigheid van onbekende katten. Soms tot tien stuks.’
Niet alleen de asielen kampen met een toevloed aan gedumpte dieren; het Blauwe Kruis van de Kust moet zelfs met wachtlijsten werken voor mensen die hun hond willen afstaan. Ook de jagers in Vlaanderen kennen het fenomeen -helaas- maar al te goed. Dat blijkt uit verschillende berichten die binnenkwamen bij de Hubertusvereniging.
Kattenziekte
In de eerste plaats zijn natuurlijk de honden en de katten de dupe. Uit hun vertrouwde omgeving gestoten, moeten die ineens voor zichzelf zorgen. In het meest schrijnende geval hongeren de beesten langzaam uit, of worden ze aangereden. Maar daar houdt het niet, qua problemen. Ook de lokale biodiversiteit kan lijden onder het uitzetten van (vooral) katten.
‘Zeker wanneer de schattige poesjes verwilderen’, zegt Jan. ‘Dan grijpen ze terug naar hun basisinstincten om te overleven en worden het geduchte stropers. Staan dan op het menu: muizen, ratten, maar evengoed bijzondere soorten, zoals weidevogels. Wat het problematisch maakt.’
Een ander ongunstig effect van verwilderde katten op de natuur betreft het overbrengen van besmettelijke dierziekten, die verwoestend kunnen uithalen. Een Nederlandse studie die recent verscheen, verklaarde op die manier de massale sterfte van eekhoorns -de knaagdiertjes blijken namelijk hypergevoelig te zijn voor toxoplasmose, of ook wel de ‘kattenziekte’ genoemd, een parasitaire aandoening, waarvoor ook zwangere vrouwen moeten uitkijken.
Kastval gebruiken
Maar blijft de vraag: wat te doen met uitgezette huisdieren?
De wetgeving is op dat vlak redelijk duidelijk: op verwilderde katten schieten, mag niet. Vangen met een kastval mag daarentegen wel. Maar als echter blijkt dat het dier een bandje draagt of wanneer een detail verraadt dat het om een tam exemplaar gaat -bijvoorbeeld een elektronische chip – dan moet de jager de kater of de kattin vrijlaten.
Wie echter een verwilderde kat vangt, moet die naar het asiel brengen. Maar volgens de Hubertus Vereniging Vlaanderen knelt daar nogal vaak het schoentje. Niet alle asielen staan te springen om de dieren op te vangen, wegens reeds overbevolkt. En bovendien vraagt het verzorgen van een verwilderde kat meer inspanningen, onder meer naar veiligheid toe. Wat maakt dat een jager soms verschillende opvangplaatsen moet aandoen.
Asielen die wél aan opvang doen, vragen daar een bedrag voor. ‘Ik moet bijvoorbeeld vijftig euro lidmaatschap per jaar betalen’, zegt Jan. ‘Wat toch een beetje vreemd is, niet? Het gaat tenslotte niet om mijn maar om andermans dieren. Ik probeer enkel zo goed mogelijk mijn terrein te beheren.’
Een mogelijke tussenoplossing zou kunnen zijn dat lokale besturen die kosten opvangen, of de problematiek minstens opnemen in het lokale zwerfkattenproject, die in de meeste gevallen enkel inzetten op sterilisatie en castratie.
* Jan is een schuilnaam, persoon bekend bij HVV