Met het verbod op het gebruik van een stroomhalsband, verhoogt Ben Weyts het risico op aanrijdingen en verkeersongevallen met jachthonden. ‘Een bizarre houding voor een minister van Dierenwelzijn’, aldus Hubertus Vereniging Vlaanderen.
1 januari 2027. Vanaf die datum is het gebruik van stroomhalsbanden in Vlaanderen verboden. Dat liet Vlaams minister voor Dierenwelzijn Ben Weyts dinsdag verstaan in een persbericht.
Weyts spreekt ‘over een achterhaalde praktijk’, waarvan hij naar eigen zeggen afscheid wil nemen.
Ook uitzonderingen –voor leger, politie en gedragstherapeuten– worden niet langer getolereerd, hoewel Weyts in het verleden deed uitschijnen dat die optie mogelijk ging blijven.
Het verbod, finaal bekrachtigd op de laatste ministerraad van het politieke jaar, treft ook de wildbeheersector. Veel jagers gebruiken het toestel namelijk als ‘noodstop’, wanneer de jachthond bij het opmerken van een stuk wild ongecontroleerd zijn neus achterna loopt, zonder oog voor de gevaren rondom, zoals een autoweg of een fietspad. Een stroomhalsband kan dan, van een afstand, als laatste reddingsmiddel een hond opnieuw bij zinnen brengen en daardoor erger voorkomen.
‘Vreemd dat een minister voor Dierenwelzijn net dat aspect weigert in rekening te nemen, en dus bewust het risico neemt op extra aanrijdingen en slachtoffers met mens en dier’, aldus Hubertus Vereniging Vlaanderen in een reactie op het nieuws. ‘Maar echt verbazen mag de houding van Weyts niet. In dit dossier heeft hij consequent enkel en alleen zijn eigen zin gedaan; en sectoren met een andere mening negeerde hij vakkundig, net zoals wetenschappelijke studies die zijn visie niet ondersteunden.’
Vintage Weyts, aldus de belangenorganisatie: ‘Iedereen die niet meeging in zijn verhaal, werd door hem afgeschilderd als dierenbeul –een retorisch goedkope truc. Maar daardoor was iedere rede en nuance zoek in het debat, ook en vooral omdat Weyts enkel met karikaturen schermde over de stroomhalsband. Van dialoog, met onder andere Hubertus Vereniging Vlaanderen als officiële gesprekspartner van de jacht, was geen sprake. Dat is een spijtige evolutie. Want uitzonderingen zijn wel degelijk te verantwoorden. Profilering gaat bij de minister kennelijk boven een pragmatische kijk op de zaken.’