‘Bewuste miscommunicatie’, zo noemt HVV-medewerker Maarten Goethals de strategie van Vogelbescherming Vlaanderen. Goethals schreef een lezersbrief in Humo over het inkleuren van jachtterreinen.
Het siert Vogelbescherming Vlaanderen dat het elke gelegenheid te baat neemt de jacht onder vuur te nemen. Een geduchte tegenstander zet de zaken op scherp, en noopt tot introspectie. Altijd zinvol. Maar soms gaat het vermoeien. Zeker na de zoveelste losse flodder (om in het idioom te blijven).
Neem bijvoorbeeld het aantal nieuw bijgekomen jachtterreinen. Vogelbescherming Vlaanderen kan ‘zogezegd’ niet geloven dat een dergelijke uitbreiding (7.486 hectare) met instemming van de eigenaars gebeurde. Nochtans moet een jager die een extra perceel inkleurt een schriftelijke overeenkomst kunnen voorleggen waarin beide partijen zich akkoord verklaren. Indien dat bewijsstuk ontbreekt, schrapt de provincie simpelweg de uitbreiding. Waarom dat onvermeld laten in het interview?
Wat betreft publieke gronden, zoals begraafplaatsen of voetbalvelden. Die inkleuren gebeurt vaak op verzoek van de lokale besturen, in het kader van het voorkomen van schade. Kerkhoven, door de rustige omgeving, vormen de ideale habitat voor konijnen, die letterlijk met hun holen de graven ondergraven. Een jager die met fretten en netten werkt, kan dan gevraagd worden om dat probleem in te dijken. Wat het gemeentebestuur overigens niets kost, gezien het om een vrijwilliger gaat. Hetzelfde met parken die kampen met ganzen of militaire domeinen met everzwijnen.
Dat scholen toch ingekleurd staan, heeft dan weer te maken met het gebrek aan meldingsplicht in Vlaanderen. Als een perceel groen van bestemming verandert, krijgt een jager daar nooit expliciet bericht van, waardoor hij in het ongewisse blijft.
Overigens, op de website van de Hubertus Vereniging Vlaanderen, de belangenbehartiger van de jacht in onze contreien, staan alle jachtplannen. Gedigitaliseerd, voor iedereen toegankelijk, en veel accurater dan het materiaal op Geoloket dat achterloopt. Waarom? Omdat de Hubertusvereniging jaren geleden al zijn leden de opdracht gaf actief huizen, tuinen en woonplekjes te schrappen. Enerzijds om praktische redenen: die gronden zijn sowieso niet geschikt voor de jacht. Anderzijds wegens het principe: pas in goed vertrouwen met de buurt kan de jacht zich duurzaam verankeren.
Kan het beter? Natuurlijk. Loopt een jager soms tegen de lamp? Natuurlijk. Eigen schuld, dikke bult. Maar wat Vogelbescherming Vlaanderen doet -selectief de feiten lezen en presenteren, hun goed recht, daar niet van- verdient evenmin applaus. Want de organisatie maakt zich schuldig aan wat het de jagers in deze net verwijt: miscommunicatie.
(Deze tekst verscheen in gewijzigde vorm in Humo, dinsdag 3 juli)