Als u dit leest is het april. Dit betekent dat
de administratieve verplichtingen van de WBE’s
afgehandeld zijn. De jachtplannen zijn afgedrukt,
de formulieren getekend en de dossiers
ingediend. Door de aanhoudende aandacht voor
de jachtplannen was het weer een pittig seizoen.
Op 1 augustus 2016 begon ik als cartograaf
bij HVV. De eerste grote hindernis die
genomen moest worden, was het indienen
van de voorstellen 2017 – 2018 voor 1 april
2017. De jachtplannen waren nog niet online
raadpleegbaar en er waren quasi geen ‘klachten’
van perceeleigenaars die wilden dat hun
eigendom uit een jachtplan werd gehaald. Op het
terrein waren er dan ook bijna geen problemen:
jagers weten immers perfect welke sociale
spelregels ze moeten respecteren om geen heibel
te krijgen met buurtbewoners. Het feit dat er heel
wat huizen ingetekend waren in de jachtplannen,
maar dat er zeer weinig klachten werden
geformuleerd, getuigt dat jagers helemaal geen
spectaculaire ‘schietkramen’ organiseren op
onverantwoorde afstand van bewoning.
In de zomer van 2017 werden de jachtplannen
online raadpleegbaar voor elke burger. Als
je niet de voorgeschiedenis van de Vlaamse
jachtplannen kent, zat er in de gepubliceerde
data wel wat munitie voor onze tegenstanders
om op jagers te schieten. Deze plannen, die
ongetwijfeld met goede bedoelingen door de
overheid werden gepubliceerd, werden dan
ook als gefundenes Fressen misbruikt om de
publieke opinie op te hitsen.
Resultaat: perceeleigenaars die al jaren in
een jachtplan liggen, werden met karikaturen,
halve waarheden en hele leugens verleid om
hun perceel uit te kleuren. Er zijn zo wel wat
hectares verdwenen uit de jachtplannen, maar
de grootste inspanning werd door de jagers
zelf geleverd. Jagers staan immers niet buiten
de samenleving en voelen het maatschappelijk
debat ook aan.
Ondanks de verwoede pogingen om het
ongenoegen over de jachtplannen levend te
houden, blijkt de impact op het beheer dat
jagers kunnen en mogen doen bitter weinig.
Stiekem hoopte men dat er veel jachtvelden
onder de 40 ha grens zouden vallen. Nu blijkt
dat men ons op ons eigen terrein moeilijk kan
raken, probeert men jagers zwart te maken met
andere vertelseltjes.
Zo was er het verhaal van de uiterst
zeldzame kleine zwanen in Arendonk, een
soort die elke jager uit de jachtcursus
kent. Het feit dat er drie hagelbolletjes in
het dier zaten, was voor sommige mensen
blijkbaar genoeg om de Vlaamse jagers ter
verantwoording te roepen voor de dood van
dit magnifieke dier. Toen bleek dat verstikking
de doodsoorzaak was, bleef het oorverdovend
stil. Blijkbaar hebben de zogenaamde ‘echte
natuurliefhebbers’ geen weet dat kleine
zwanen duizenden kilometers over de met
schietgrage Russen bevolkte toendra migreren
om hier te overwinteren. Misschien moeten ze
eens de jachtcursus volgen?
Column
Cedric De Haes
schrijft over het leven als
jonge jachtrechthouder en
is verantwoordelijk voor de
jachtplannen bij Hubertus
Vereniging Vlaanderen.
Fake news