Met de traditionele opening van het jachtseizoen, 15 oktober, vandaag dus, trekken veel beginnende jagers voor het eerst het veld in. Zo ook Juliette Vanthuyne. ‘Ik snak naar de natuur’, zegt ze in een interview met Metro, het gratis dagblad.
‘Ik ga niet schieten als ik mij niet zeker voel. Zo simpel is dat.’ Voor Juliette Vanthuyne, 29 jaar en advocaat, betekent de traditionele start van het jachtseizoen tegelijkertijd een nieuw hoofdstuk in haar leven. Voor het eerst trekt de West-Vlaamse zelf het veld in, gekleed in camouflage en met een vuurwapen. Hierover getuigt ze in het dagblad Metro.
In augustus slaagde ze voor het laatste onderdeel van het praktisch examen –om te mogen jagen moet iemand zware proeven afleggen, georganiseerd door de Vlaamse Overheid– en dus mag Vanthuyne zich officieel een gediplomeerd wildbeheerder noemen. ‘Maar eigenlijk begint het echte werk nu pas’, zegt ze. ‘Mijn ogen moeten nog veel leren, wat natuurlijk komt met ervaring.’
Hoe dan ook: ‘Ik pak mijn tijd. Als ik twijfel, dan blijf ik van de trekker. Best mogelijk dat ik de eerste vijf jachtdagen niets schiet. En dat vind ik helemaal niet erg. Dat hoort erbij. Ik vind het daarom een goede zaak dat, in de groep waarin ik mij engageer, een ervaren jager mij een tijdje zal bijstaan met raad en daad. Hij kijkt letterlijk over mijn schouder mee. Dat geeft ergens een geruststelling.’
Nu of nooit
Vanthuyne kent het wereldje van thuis. Wat altijd helpt, maar geen noodzaak is. ‘Vader jaagde. Af en toe ging ik als kind mee om te drijven –dat betekent: het wild rustig opjagen zodat het richting de geweren loopt. Dat waren intense momenten, die ik iedereen kan aanraden. Het maakt duidelijk dat jagen heel gestructureerd verloopt. Ik vind het ook veel spannender dan op een hoogzit of kansel zitten, en wachten tot het wild voor het vizier komt.’
Tijdens haar studies en haar eerste werkjaren verdween de jacht naar de achtergrond. ‘Andere prioriteiten’, zegt ze. ‘En ook geen tijd.’ Maar toen haar tweelingzus een kindje kreeg –en zag hoeveel tijd dat in beslag nam– groeide bij Juliette het besef van nu of nooit. ‘Dus begon ik de jachtcursus te volgen.’
Elk jaar starten ongeveer vijfhonderd kandidaten, doorgaans slaagt iets meer dan de helft op het einde van het jaar.
Geen internetontvangst
De afgelopen weken kwam de jachtsector negatief in het nieuws, door het verdwijnen van Naya de wolvin. Ondanks het gebrek aan bewijs kijken organisaties als Welkom Wolf meteen richting de jagers. Of heel die hetze, en de verdachtmakerij errond, Vanthuyne niet afschrikt? ‘Niet echt’, zegt ze. ‘Ik doe namelijk niets verkeerd. Jagen maakt al eeuwenlang onderdeel uit van het menselijke handelen. Ik zeg ook niet dat ik het recht heb om het leven van elk dier te nemen. Zo werkt het helemaal niet. Achter de keuze van het stuk wild dat ik mag strekken, zit een bepaalde logica. De selectie gebeurt niet lukraak, maar past in een groter plaatje.’
Of ze zenuwachtig zal zijn, het moment dat ze voor het eerst de trekker overhaalt? ‘Geen idee’, aldus Vanthuyne. ‘De stress komt allicht op het moment zelf. Ik wil vooral geen fouten maken, dat vind ik voor mij persoonlijk het belangrijkste. Ik wil het vertrouwen van de mensen die mij een kans geven niet schenden.’
Heeft de jacht een toekomst in Vlaanderen? Vanthuyne hoeft niet lang na te denken over het antwoord. ‘Ja’, zegt ze. ‘En zeker in deze tijden: ik vind het namelijk de perfecte manier om jezelf los te koppelen van de hectiek van alledag. Zeker als de internetverbinding in het bos volledig uitvalt. Voor wie tijdens de week tussen vier muren en het beton van kantoorruimtes werkt, vormt in de natuur zijn vaak een noodzakelijke afwisseling. Jagen, zelfs als ik helemaal geen schot los, vind ik een ideale uitlaatklep. Ik zie dat verlangen ook bij veel leeftijdsgenoten, die bijvoorbeeld tijdens de herfst vaak voorstellen om te gaan wandelen. De mens blijft een wezen dat snakt naar een band met de natuur.’