Hubertus Vereniging Vlaanderen reageert op Jan Loos, die opnieuw zonder reden de jagerij aanvalt. ‘In plaats van te streven naar een soort onderlinge verstandhouding met de jagers in het dossier over de wolf, zoekt hij de polemiek. In plaats van slim te zijn, is hij dom.’
Aan wat ligt het? Zijn slecht karakter? Zijn opgepompt ego? Zijn beperkt ideologisch vermogen om uit de loopgraven van het eigen grote (zeurderige) gelijk te kruipen? Zijn onhebbelijke neiging om te grossieren in makkelijk vijanddenken, wat commercieel loont? Zijn perfide strategie om vooral zichzelf in de belangstelling te zetten, meer nog dan de wolf zelf?
Jan Loos kan het niet laten. Elke kans om de jachtsector in diskrediet te brengen, grijpt hij met beide handen. Ook nu –na het nieuws van de drachtige Noëlla, Vlaanderens bekendste wolvin. In verschillende kranten waarschuwt Loos vandaag voor ‘jagers die haar zullen schieten’ en pleit hij voor een ‘algemeen jachtverbod’ in het gebied waar het vrouwtjesdier en haar toekomstige welpen zullen leven.
Waarom plots opnieuw dat gif en venijn?
Hoe dan ook: Hubertus Vereniging Vlaanderen heeft het gehad met Jan Loos. De man is duidelijk een ordinaire onruststoker die geen maat kent in zijn wrok jegens de jagerij en die zichzelf niet kan intomen op momenten dat hij beter zwijgt. Hij is duidelijk het onhebbelijke type dat zichzelf niet kan overstijgen en dat de polarisatie boven de consensus verkiest. En hij is duidelijk een zelfverklaard expert die persoonlijke naamsbekendheid laat prevaleren op gemaakte afspraken.
Want met zijn laatste aanval schendt hij namelijk het goede vertrouwen van het wolvenoverleg –dat is een bijeenkomst van alle belangrijke stakeholders in het wolvendossier. Op de laatste vergadering, in aanwezigheid van de bevoegde minister, werd afgesproken dat voortaan één doel voorop stond: het zoeken naar een maatschappelijk draagvlak voor de wolf als toppredator. Ook Hubertus Vereniging Vlaanderen, van de aanwezige organisaties één van meest kritische, onderschreef die algemene doelstelling. Alle partners aan tafel –incluis Welkom Wolf van Jan Loos– gingen akkoord met een soort ‘wapenstilstand’. De toekomst telde, minder het verleden.
Precies een maand heeft die afspraak standgehouden. En ook de vraag van het Agentschap voor Natuur en Bos maandag –om ‘de komende periode even niet meer te communiceren’ over de wolf – lapt hij aan zijn laars.
Door zijn laatste beschuldigingen richting de jachtsector (alweer gratuit, alweer grotesk, alweer karikaturaal) zet Jan Loos zichzelf de facto uit het wolvenoverleg, en maakt hij bovendien dezelfde fout als in het verleden: in plaats van de jagerij als volwaardige partner te beschouwen, zoekt hij liever de contramine met doldwaze argumenten. In plaats van te werken aan een beter en breder begrip, gooit hij met schijnbaar genoegen olie op het vuur. In plaats van de wolf alle kansen te geven, gebruikt hij de wolf voor een duidelijke anti-jachtagenda. In plaats van te streven naar een soort onderlinge verstandhouding met Hubertus Vereniging Vlaanderen en haar achterban, verdiept hij de verschillen. In plaats van slim te zijn, is hij dom.
Loos blijft volharden in de boosheid. En dat maakt hem, in de gezamenlijke opdracht om het samenleven met mens en dier te bevorderen, meer dan ooit onbetrouwbaar. Onbetrouwbaar –en o zo onhebbelijk.
