Standpunt: ‘Vrouwen en jongeren: de toekomst van de jacht’
‘Wildbeheereenheden: durf verantwoordelijkheden af te staan en staak in sommige gevallen het conservatief verzet tegen vernieuwing’, die oproep lanceert het bestuur van Hubertus Vereniging Vlaanderen, in het voorwoord van het augustusnummer van het ledenmagazine. ‘Zet in op jongeren en vrouwen.’
Een jager denkt altijd aan de toekomst. Aan het bestendigen van de populatie in de tijd. Aan het volgende seizoen, de volgende worp, de volgende generatie reeën, patrijzen, hazen, ganzen, liefst talrijker en sterker dan de vorige. Die gedrevenheid getuigt van een diep respect voor de wetten en de werking van de natuur, maar ook van een eerlijke berekening: zonder een visie op duurzaamheid geen wild, zonder wild geen mogelijkheden tot jacht meer. Zo simpel.
Maar onder de toekomst van de jacht valt nog een ander aspect – een aspect waar de sector, helaas, veel minder goed in uitblinkt: namelijk in personeelsbeleid. In het aantrekken van vrijwilligers en medewerkers. Vooral wildbeheereenheden en lokale jachtgroepen kampen met dat probleem, en klagen over het gebrek aan jeugdige opvolgers om vooral de beleidsfuncties op te vullen.
Nochtans ligt de oplossing voor de hand: zet in op jongeren, en op vrouwen.
Waarom vrouwen? Vooreerst: puur principieel. Met nog geen vier procent actief vrouwelijke jagers scoort de sector ondermaats qua genderevenwicht – en zeker in vergelijking met de buurlanden, die hogere percentages kunnen voorleggen. Zo telt Duitsland alleen al 37.000 vrouwelijke jagers. Het slechte Vlaamse gemiddelde valt in een samenleving als de onze, die inzet op democratisering en gelijke kansen, niet meer uit te leggen. In een artikel in De Vlaamse Jager van augustus zet Els De Porre de kwestie op scherp, in navolging van haar lezing op Hunting Gent. Ze noemt de jachtwereld nog te veel een gesloten mannenbastion met te weinig voorbeeldrollen, waardoor ze zich als vrouwelijke jager niet vertegenwoordigd, gerepresenteerd en welkom voelt.
Die bekommernis is meer dan terecht, en mag niet weggelachen worden. Initiatieven tot bewustmaking dringen zich bijgevolg op, ook in eigen huis, bij Hubertus Vereniging Vlaanderen.
En mocht de ideologische noodzaak tot toenadering niet meteen overtuigen – door vooroordelen, uit onwetendheid of uit angst voor verandering – dan misschien wel de praktische voordelen ervan: door in te zetten op vrouwen spreekt de sector een grotere vijver aan potentiële vrijwilligers aan, en bovendien – in de woorden van Els De Porre – “wordt het cliché van de typische jager, een blanke man van middelbare leeftijd met bierbuik, gecounterd. Wat helpt in het vergroten van de maatschappelijke gedragenheid van onze activiteit. Want perceptie is vaak alles.”
Maar niet alleen vrouwen dienen speciale (beleids)aandacht te krijgen, ook de jongeren – een boodschap die op geen geschikter moment kan komen, nu een nieuwe lichting in augustus afzwaait na het praktische jachtexamen. Neem die groep, die zoekende is, meteen bij de hand, geef ze kansen, laat ze niet dezelfde fouten uit het verleden maken en laat ze op eigen ritme en tempo doorstromen.
Daarom is het belangrijk dat wildbeheereenheden verantwoordelijkheden durven afstaan en sommigen hun conservatief verzet tegen vernieuwing staken, en nadenken over het betrekken van deze groep, met oog voor hun specifieke noden, zoals een gezonde balans tussen werk, gezin en passie. Want de grootste investering voor iemand die zich engageert in de jacht, is misschien wel tijd: uren en uren in beslag genomen door het leiden van vergaderingen, het verwerken van administratie, het houden van overlegmomenten. Wat aardig kan oplopen.
Speel op die verzuchtingen in. Hoe? Experimenteer met het moment van afspreken en de frequentie ervan. Denk na over aangepaste manieren van vergaderen. Hoe kunnen bepaalde beslissingen efficiënter genomen worden? Hoe valt het overleg het snelst te regelen? Kunnen nieuwe communicatietools, zoals conference calls of een gezamenlijk te gebruiken online instrument als Google Docs, daarin helpen?
Maar vooral: vraag het aan de jongeren en de vrouwen zelf. Wat moet gebeuren opdat een vlottere integratie lukt? Want zonder opvolging geen beleid, en zonder beleid geen toekomst voor de jacht. Ook hier: zo simpel.
