‘Met jagen komt een gigantische verantwoordelijkheid. De opleiding bereidt daartoe goed voor’, schrijft het HVV-bestuur in het voorwoord van het ledenmagazine van april.
Een vuurwapen hanteren komt met een gigantische verantwoordelijkheid. Afschot realiseren komt met een gigantische verantwoordelijkheid. Ingrijpen in de natuur komt met een gigantische verantwoordelijkheid.
Dus, ja: logisch dat iemand die zichzelf jager wil noemen, moet voldoen aan een aantal wettelijke eisen. Eén daarvan, en misschien wel de belangrijkste, is slagen voor het jachtexamen, zowel voor het theoretische als het praktische gedeelte. Het eerste vindt op zaterdag 30 april plaats, in Flanders Expo, in Gent, het tweede in de zomervakantie.
Maar zelfs voor wie beide onderdelen succesvol aflegt, begint het nog maar pas. Een kandidaat-jager moet daarnaast nog een medisch attest voorleggen, beschikken over een blanco strafblad en een jachtverzekering afsluiten. Bovendien stipuleert de jachtwetgeving dat jagen met hagel of kogel alleen maar kan op een revier van minstens veertig aaneengesloten hectaren, ingekleurd als jachtterrein. Wie specifiek op ree wil aanzitten, dient lid te zijn van een door de Vlaamse overheid erkende wildbeheereenheid.
Met andere woorden: aan wildbeheer gaan veel regels vooraf. Allicht is geen enkele hobby/ passie/levensstijl/particuliere activiteit zo gebetonneerd in de wetgeving als de jagerij.
En daar stopt het niet. Ook de sector doet aan zelfregulering, bijvoorbeeld door het laten leven van het moederdier in een rotte everzwijnen, of door kwetsbare populaties ongemoeid te laten. Dat heet weidelijkheid, een set van geschreven en ongeschreven afspraken over hoe een jager zich ethisch dient te gedragen tegenover het wild in het veld, zijn medejager en de omgeving.
Zeker vandaag de dag, in een wereld met mondige burgers, moet een jager zich onberispelijk gedragen, en weidelijkheid en wettelijkheid als prioriteit nummer één beschouwen.
In dat verband is het des te opmerkelijk dat al die regels, wetten, verboden en verplichtingen niet leiden tot een desinteresse in de jacht. Het ontmoedigt niet om de stap te zetten. Integendeel zelfs. Ook dit jaar zit de jachtopleiding vol, met zelfs een historisch aantal vrouwelijke kandidaten: net geen twintig procent van het totaal. Fantastisch.
Dat betekent dat jacht, sociologisch gesproken, verder aan het verbreden is, wat het maatschappelijke draagvlak verstevigt, maar vooral dat een nieuwe generatie klaarstaat die niet lichtzinnig zal omspringen met haar uitzonderlijke en geprivilegieerde positie in de samenleving.